Jaka przyszłość czeka „Dolinę Plastików” w Ain?

Ain to kontrastujący pod względem ekonomicznym departament, z uprzemysłowioną równiną na wschodzie i bardzo wiejskim ośrodkiem. Strefa przemysłowa Oyonnax stanowi zatem dobrodziejstwo, ponieważ 49% zatrudnienia w regionie specjalizuje się w tworzywach sztucznych. Ekspertyza obejmuje wiele dziedzin, w tym motoryzację, okulary, kosmetyki i inne. Chociaż istnieje kilka dużych, znanych firm, sektor jest zdominowany głównie przez małe, rodzinne MŚP.

Jednak region opiera się przede wszystkim na tej branży, która stanowi bardziej ryzykowny odpowiednik dla lokalnego zatrudnienia. Siła robocza się starzeje, a firmom coraz trudniej jest zatrudniać w wiodącym regionie tworzyw sztucznych w Europie. W „Dolinie Tworzyw Sztucznych” działa 660 przedsiębiorstw rodzinnych o obrotach wynoszących 2,4 mld euro. Działalność ta rozwinęła się szczególnie silnie w okresie powojennym, stając się dziś lewiatanem.

Region jest niejednoznaczny między klasami rządzącymi będącymi w posiadaniu rodzin, które zbiły fortunę na tym plastikowym Eldorado, a bardzo liczną klasą robotniczą, w większości pochodzenia imigracyjnego. Długo prosperujący sektor teraz cierpiał z powodu wielu kryzysów.

Ze względu na robotyzację i offshoring produkcji niespecjalistycznej bezrobocie wśród młodych ludzi sięga 30%, a zatrudnienie spadło o 13% między 2008 a 2019 rokiem. Sektor ten jednak nie umarł; wręcz przeciwnie, przemysłowi udało się wyspecjalizować w bardzo specyficznych technikach, aby zrównoważyć międzynarodową konkurencję. Jednak dolina straciła swój dawny prestiż. Siła robocza jest zasadniczo robotnicza i starzejąca się, średnio starsza niż w pozostałej części Francji. Średni poziom dochodów jest niższy niż w przemyśle na poziomie krajowym, różnica wynosi 5000 euro (37 500 euro w porównaniu do 42 000 euro). Odnowienie siły roboczej jest zatem kluczową kwestią dla regionu.

Obecnie region wita trzecie pokolenie imigrantów, którzy stanowią 50% lokalnej populacji. To oni są najbardziej dotknięci kryzysem. Ta populacja, często przeznaczona do pracy fizycznej, chce zerwać z hierarchią „tubylców”. Dzieci trzeciego pokolenia imigrantów wybierają bardziej uogólnione szkolenia. Stanowi to niedopasowanie do potrzeb terytorium. To pokolenie nie chce już być w warsztatach. Podczas gdy pracodawcy wyrażają trudności w rekrutacji, młodzi ludzie nie czują się doceniani przez zawody manualne, które wcześniej były synonimem integracji i prestiżu we francuskiej gospodarce dla ich rodziców i dziadków. Jeśli są zintegrowani kulturowo, aspirują do zawodowej przyszłości innej niż ta, którą mieli ich rodzice. Jednak może się to wydawać trudne do osiągnięcia w regionie o małej różnorodności. Dolina zmaga się zatem z rosnącym brakiem personelu i lokalną atrakcyjnością, pomimo bardzo realnego popytu komercyjnego.

Przeczytaj także: Groźna epopeja plastiku , Rozdział dzieła o Oyonnax i „Dolinie Plastików”. (Wydanie otwarte).